Vaardag - Kristoffer Uppdal

Aa nei, for Himil rein og klaar!

Aa sæle meg, no er det Vaar!

No spelar Liv um Land og Strand;

aa sæle meg, at upp eg vann!

Aa nei, for Dag vaar Herre gav!

So skirt um Fjell, so svalt i Hav!

So linn ei Luft, so høgt um Haug!

Og dette sæle Solskinslaug!

Aa nei, eg høyrer Lerka slaa

upp under bleike Himilblaa;

mot Kvelv ho stig med Songen sin;

snart naar ho visst i Himlen inn.

Sjaa Maaken ror fraa klaare Nut

i stille Tak mot Havet ut;

og Fugl det kvitrar, kved og syng

i Tun og Tre, i Lund og Lyng.

Og aa, som Soli lognar trygg

som Varmeflaum um Barm og Rygg!

Og gjenom all den milde Dag

det mjuke, salte Havsens Drag!

Det brydder Straa, det sveller Knupp,

og Sevja stig i Treet upp;

ein Daam det vaknar søt og tung ...

Aa sæle meg som er so ung!

DU SKAL REISE DEG!

Nei, motgang og tunge tider skal ikke bøye din sjel,
men mønstre all kraft du eier og sveise den fast og hel.

For nettopp når livet kaller og krever deg mer enn før,
...skal du med villige hender ta opp og bære din bør.

På tyngden av det du bærer og veien du evner å gå,
der kommer din sjel til syne og styrken du bygger på.


RH delt av Gro Irene Hetland på Facebook

Stjernesildre

Stjernesildre

Har du nokon gong
Høyrt eit venare namn
Sett ein vakrare blom

Stjernesildre

Kjenn på ordet
Som den finaste symfoni let det

Har du nokon gong
Fått sjå dette underet i naturen
Du gløymer det aldri

Første møtet

Staden, angen, fargane, formane
Som om himmelen har teke bustad
På jorda

Minna lever

Blomar spirer, veks, folder seg ut, visnar
Nokre få av dei ser du
Kan hende plukkar du ein og annan òg

Tek dei med heim
Set dei i vase og vatn, hegnar om dei
Prøver å halde liv i dei

Men minnet om møtet i fjellheimen
Slepp aldri taket i deg

Eg fekk sjå denne blomen
Som ei brur kledt i sin finaste bunad
Som ein engel mellom menneskje

Undrande og med takksemd
Fekk eg kjenne angen
Stryke vart over mjuke kinn

Ein ny vår ventar
Draumane lever

Eg fekk mi stjernesildre

H. Ward

Kunne eg berre

Kunne eg berre ein einaste gong
Kjenne angen frå nyslåtte enga
Høyre tonen frå vakraste fuglesong
Ligge lettkledt i blomstersenga

Kjenne varmen frå sola ein sommardag
Streife sjela som tunger av eld
Ein gong drøyme at vi to kan vera i lag
Om så berre ein einaste kveld

Kjenne meining med livet eg skulle gå
Kjenne smaken av varme og nærleik
For ein einaste gong før eg dreg bort her frå
Kjenne gnisten av gryande kjærleik

Gjev meg kjensle av rikdom, - å høyre til
I eit anna menneskjes tankar
Det eine eg ber om, - og aller helst vil
Før eg atter langs livsvegen vankar

Å, kunne eg berre ein einaste gong
Sjå ditt strålande smil mot meg skinne
Eg drøymer om himmelens englesong
Om dei vakraste augo eg veit, draumekvinne

Eg drøymer meg bort her eg går gjennom verda
Om minner eg har og om sjansar eg får
Kan hende ein dag gjennom kronglete ferda
At stiar kan møtes langs livsvegen vår

Eg tenkjer ein dag at livet vil gje meg
Eit svar på dei, - draumane mine
Eg sender deg kraft gjennom tankar eg gjev deg
Eg vil vere i armane dine

Å, få kjenne din kropp, - ligge tett attmed deg
Få dele med deg vakre stunder
Lat alt anna i verda få fare sin veg
Smelte saman med deg, - livsens under!

H. Ward

H. Ward

Elverums beste forfatter, lyriker og bygdevisedikter

Her må jeg starte med å hedre en av de aller fineste poetene jeg kjenner til, for mange ukjent, men jeg vil prøve alt jeg kan å komme med tekster fra denne fantastiske dikteren. sånn at de kan spres til det publikum denne forfatteren fortjener å ha. Det første diktet her er en beskrivelse av Sørskogbygda i Elverum, hvor også jeg kommer fra. Men det handler samtidig om utferdstrangen, for deretter å kunne se seg tilbake og føle at hjembygda var en himmel på jorda.

Utdrag fra diktet "Til Skogbygda"


Det var som eg sveik mi gamle mor
då fyrste gong eg for ut.
Då var det den eldgamle ættarjord
som sakna sin ljose gut.

Men eg var eit av dei drøymarborn
som livet med vonbrot løner.
Slike lyt ut or faderhuset
og verta bortkomne søner.

Den som er komen utanfor
ser klårast kva heimen tyder.
Den som er framand i eige folk
veit lova han ikkje lyder.

Difor maktar eg sjå deg, Skogbygd –
reinøygd av saknad blid,
høre ditt stridande hjarteslag
og skjøne di tunge tid.

Men soleis vart eg i ungdomslandet
tidleg einsam og rædd.
Ein veks kje annleis enn andre i bygdom
utan å verta hædd.

Og difor voks det til lova i meg
dette myndige mod
å ferdas einsam der ingen gjekk
og lyde mitt eige bod.

Du lærde meg tidt, du tronge bygd
at eg var ein gjest å kalle.
Då visste du ikkje i visdommen din
at gjester så er vi alle.

Men eg laut ut i den råe verd
der røynsle gjer vona vimlen
og øyde fedrearven min der –
og vinne han att i himlen.

Ein gong skal namnet mitt lyse helg
åt kvart eit bygdebån.
Då skal du sjå med frygd i sjæl
at eg var din fyrste son.

Så signande då skal dagsens ljos
over ditt andlet skine.
Så sonande då skal aftanvinden
suse på moan dine.

Utdrag fra ’Til skogbygda’ fra 1943 av Åsmund Sveen (1910-1963)

Sørskogbygda kirke - hvor Åsmund Sveen ligger begravet

Fra Sveen til Skjæraasen

Diktere fra Hedmark omfatter mange kjente og ukjente navn. På denne siden vil jeg prøve å hedre de kjente, og framheve de mindre kjente poetene, som har betydd noe for meg i mitt liv, Alf Prøysen, Einar Skjæraasen, Halldis Moren Vesaas, Rolf Jacobsen, Hans Børli og Vidar Sandbeck, er navn som ikke trenger nærmere forklaringer, mens kanskje Åsmund Sveen, Einar Pedersen, og andre må trekkes mer fram i lyset.